Stout kind

Als ouders willen we onze kinderen zo goed mogelijk opvoeden. Daar horen goede manieren en regels bij.  We willen dat onze kinderen gelukkig en succesvol zijn in hun leven. 

Maar in al onze goede bedoelingen kunnen we soms doorschieten en vergeten we iets heel belangrijks: het is maar een kind. We stellen soms te hoge eisen en hebben hoge verwachtingen. Dan zijn we niet meer realistisch! 

Is het nou stout of gewoon normaal gedrag? 

Vergeet niet dat kinderen nog van alles moeten leren. Alles is nieuw voor ze. Wat voor ons gesneden koek is en heel vanzelfsprekend is, kan voor een kind moeilijk zijn. Probeer één dag bij te houden hoe vaak je je kind op de kop geeft voor iets “stouts”. Ga daarna bij al die punten stilstaan en stel jezelf de vraag: was het nou echt stout of was het ongewenst voor mij als volwassene?  

Het gedrag dat je van een volwassene verwacht, kan je niet van een kind van 8 verwachten. Wat je van een kind van 8 verwacht, kan je niet van een kind van 4 verwachten.  

Word je boos als je kleuter van 4 de bank gebruikt als een trampoline? Vind je dat stout? Eigenlijk is dat niet stout: een kind hoort te ravotten, te springen, te spelen om al zijn energie kwijt te kunnen. Het is gewoon “normaal” gedrag, maar voor ons als volwassenen wellicht ongewenst. Maar dat moeten we niet afreageren op de kleintjes. 

Moet ik dan niet ingrijpen?  

Natuurlijk wel als het nodig is, maar word niet boos om iets wat gewoon bij hun ontwikkeling hoort. In plaats van boos te worden omdat je kleintje op de bank springt, grijp positief in door te zeggen: ik zie dat je leuk wil spelen, zullen we in de tuin verdergaan? Of laten we naar de speeltuin gaan om lekker te spelen.  

Zo zijn er veel dagelijkse gedragingen die helemaal niet stout zijn, we moeten het gewoon vanuit een ander perspectief bekijken.  

We moeten onze verwachtingen aanpassen aan de leeftijd van onze kinderen en genieten van de tijd die we samen hebben. 

Help ze leren en ontwikkelen, want daar zijn we voor. Bovendien, iets op een rustige toon uitleggen komt beter binnen en onthouden ze beter. Ik heb een artikel geschreven over de meest voorkomende redenen waarom kinderen niet luisteren. Een daarvan is als de ouders vaak boos zijn. Lees hier mijn artikel over kinderen die niet luisteren. 

Ik kwam een prachtig Engels gedicht tegen over dit onderwerp en terwijl ik het aan het lezen was, werd ik erg emotioneel. Het is heel herkenbaar voor veel mensen, daarom wil ik het met jullie delen. Het gedicht heet “Father Forgets” (een vader vergeet), geschreven door W. Livingston Larned.  

Hieronder heb ik de vertaling van het gedicht voor je. Ik heb niet alle woorden letterlijk overgenomen, omdat het in het Nederlands gewoon niet goed klinkt. Maar de boodschap is heel duidelijk. Mocht je het gedicht in het Engels willen lezen, hier in de link: https://www.reddit.com/r/Parenting/comments/9p65kj/father_forgets_poem_by_w_livingston_larned/ 

Gedicht  

“Luister, zoon: ik zeg dit terwijl je slaapt, een handje onder je wang en je blonde krulletjes kleverig op je vochtige voorhoofd. Ik ben alleen je kamer binnengekomen. Een paar minuten geleden, terwijl ik mijn krant zat te lezen, kwam er een verstikkende golf van schuldgevoel over me heen. Schuldig kwam ik aan je bed. 

Er ging veel door mijn hoofd heen, zoon: ik was boos op je geweest. Ik schold je uit terwijl je je aan het kleden was voor school, omdat je je gezicht slechts even depte met een handdoek. En ik af op je kop, omdat je je schoenen niet hebt schoongemaakt. Ik werd boos toen je wat van je spullen op de grond gooide. 

Tijdens het ontbijt vond ik ook fouten: je hebt dingen gemorst. Je kauwde niet goed. En je zet je ellebogen op tafel. Je smeert te veel boter op je brood. En toen je begon te spelen en ik naar mijn auto liep, draaide je je om, wuifde met een hand en riep: ‘Tot ziens, papa!’ en ik fronste mijn wenkbrauwen en antwoordde: 'Houd je schouders recht!' 

In de late namiddag begon het helemaal opnieuw. Toen ik thuiskwam, zag ik je spelen, op je knieën en zonder schoenen. Er zaten gaten in je sokken. Ik heb je vernederd voor je vriendjes door je voor me naar huis te sturen. Sokken waren duur en als je ze moest kopen, zou je voorzichtiger zijn! Stel je voor, zoon, dit van een vader horen! 

Herinner je je later, toen ik aan het lezen was, hoe je verlegen binnenkwam, met een soort vragende blik in je ogen? Toen ik over mijn krant keek, ongeduldig door de onderbreking, aarzelde je bij de deur. 'Wat wil je?' Snauwde ik. Je zei niets, maar rende naar me toe, sloeg je armen om mijn nek en kuste me. 

En toen was je weg, de trap op. Wel, zoon, het was kort daarna dat mijn krant uit mijn handen glipte en een verschrikkelijk misselijkmakend gevoel over me heen kwam. Wat heeft gewoonte met mij gedaan? 

De gewoonte om fouten te vinden, jou te berispen - dit was mijn beloning voor jou als jongen. Het was niet dat ik niet van je hield; het was dat ik teveel van jou verwachtte. Ik heb je gemeten aan de maatstaf van mijn eigen leeftijd. 

En er was zoveel dat goed en fijn was in je karakter. Het kleine hartje van jou was zo groot. Dit bleek uit je spontane impuls om naar binnen te rennen en me een goede nacht te kussen. Niets anders doet er vanavond toe, zoon. Ik ben in het donker naar je kamer gekomen en ik zit geknield naast je bed, beschaamd! 

Het is een zwakke verzoening; Ik weet dat je deze dingen niet zou begrijpen als ik ze vertel wanneer je wakker bent. Maar morgen word ik een echte papa! Ik zal met je spelen en lijden als je lijdt en lachen als je lacht. En ik zal op mijn tong bijten als er ongeduldige woorden komen. Ik zal tegen mezelf blijven zeggen als een ritueel: ‘Hij is maar een jongetje - een kleine jongen!’ 

Ik ben bang dat ik je als groot heb behandeld. Maar zoals ik je nu zie, zoon, vermoeid in je bedje, zie ik dat je nog steeds een baby bent. Gisteren zat je in de armen van je moeder, je hoofd op haar schouder. Ik heb te veel van je gevraagd, te veel.”